Sanal Yalnızlık

Düşünüyorum da, dijital dünya bize olmadı mı ? Yani yakışmadı mı, giyemedik mi üzerimize, büyük mü geldi ? Yanlış mı yaptık, yanlış mı anladık her şeyi ? (!)

Son zamanlarda (bazen ben de dahil) herkes yalnızlıktan şikayet eder oldu. Baksan bir dolu insan içinde yaşıyoruz, yalnız kalmak mümkün değil. Sanki o eski samimiyet yok gibi. Hepimiz sosyal medyalardayız, sahte bir dünya içinde başka kimliklerimizi sunuyoruz. Şarj bitince, elektrik kesilince şak diye gerçek dünyaya ışınlanıyoruz. Bir de bakıyoruz ki 'yalnızız'. Dokunabildiğimiz kimse yok etrafımızda. Sanal bir dünya içinde bir yol tutturmuş gidiyoruz. Bu kesintilerle gerçek dünyaya dönüyoruz. Yok, yok olmadı, olduramadık. Üzerimize biçilmiş bir kaftan gibi görünse de bizi yalnızlaştırdığı aşikar. Evet hayatı kolaylaştırdı. İhtiyacımız olan her şeye bir çırpıda ulaşabiliyoruz. Enerjiden tasarruf, paradan tasarruf ettik, başka dünyalara eriştik. Eriştik erişmesine de kendimize, birbirimize yabancılaştık. Sıcak sohbetleri, sıcak tebessümleri özledik. Parayla satın alamayacağımız onca şeyi elimizin tersiyle itip sahte dünyanın oyuncusu olduk. Ruhumuz artık sessiz çığlıklar içinde, 'ben mutsuzum' diye bağırıyor. Buna kulak vermezsek eski güzel an'lara olan özlem artarak devam edecek. Ne eskiye gidebilen ne de şu anda olabilen mutsuz insanlar olarak yaşayacağız hepimiz, yaşadığımızı zannederek.

Samimi dostluklar, arkadaşlıklar, kocaman masalarda yenen kalabalık yemekler sıcak sohbetler.. İnsanı besleyen şeyler bunlar. Beraber olmak, biz olmak.. Neşeyi, sevinci, yemeği paylaşmak.. İnsanı insan yapan, insana insan olduğunu hatırlatan şeyler bunlar. O kadar güçlü; ve de etkili..

Benim için bu kadar yeterli dijital dünya. Ben gökyüzüne beraber bakabileceğim dostlarımı, arkadaşlarımı istiyorum, filtresiz, bizi biz yapan bütün detaylarımızla birlikte..

Alınganlık etmeden, olanı olmayanı her şeyiyle kabul ederek yola devam etmek.. işte o an yanınızda kimler var elinizi tutan kim, iyice bakın; ve bırakmayın.