"Keşke" keşmekeşliği...

Üniversitede ilk yılıydı. Memleketinden epeyce uzak bir yerde, İstanbul'da okuyordu. Okula ve şehre alışmaya çalışıyordu. Annesiyle babasını çok özlemişti. Onların sesini duyar duymaz ağlamaya başlar konuşamazdı. Ailesinden ilk ayrılışıydı. Yarıyıl tatilini iple çekiyordu. Yurtta kalmak onun için ısdırap vericiydi; çünkü hiç rahat edemiyordu. 4 kız aynı odada kalıyorlardı. Malum kızlar yurdu, sesleri gürültüleri siz düşünün. Yurt yönetimiyle iyi geçiniyordu Aslı. Pek arkadaşı yoktu. Dersi biter bitmez yurda gelir, yurttaki Mustafa amcasıyla sohbet ederdi. Çok iyi anlaşırlardı. Alışma süreci çok zorlu geçiyordu. Neyse ki yarıyıl tatili yaklaşmıştı. Bu sefer ders çıkışı yurda gitmedi. Beyazıt'a çıktı, bir otobüs yazıhanesi buldu, '3 Kasım Perşembe 2011 akşam 18.30' biletini aldı. İçi rahatladı. İstanbul'u sevmesine sevdi; fakat alışmak onun için çok zordu. Özellikle yurtta kalması onu çok olumsuz etkiliyordu. Evdeki rahatlığını özlüyordu belki de... Sevinçle yurduna döndü. İyi hissediyordu. Sanki günler geçmiyormuş gibi geliyordu ; bir de baktı ki koskoca 4 ayı geride bırakmıştı. Zaman geçmesine geçiyordu. Mustafa amcası neden bu kadar mutlu olduğunu sordu. Eve gitmek için bilet aldığını söyledi. Mustafa amcası anlamıştı nedenini. Yolculuğa 3 gün vardı. Ailesi için alış-veriş yaptı, şehir de bulduğu güzel şeylerin hepsini aldı. Ailesi içindi hepsi. Günler böyle heyecanlı geçmişti. O sabah annesiyle konuştu sevdiği ,özlediği yemekleri yapacağını söyledi annesi. Daha da sabırsızdı evine dönmek için. Yolculuk saati yaklaştı. 3 saati vardı. Hazırladığı bavulunu aldı eline, hoşça kal ,dedi Mustafa amcasına ve yola koyuldu. Malum İstanbul trafiği ancak giderim diye düşündü. Öyle de oldu, tam 2 saat 20 dakikada otogara varabilmişti. Biletini kontrol etti, bilette yazan perona geçti. Yazıhanede oturdu artık bundan sonrası otobüsün göreviydi, onu ailesine götürecekti. Biraz oturduktan sonra sıkıldı, yazıhanenin önüne çıktı. Otogar hınca hınç doluydu. Herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyordu. Hayat ne tuhaf bir şey diye düşündü. Galaksideki milyarlarca yıldızın arasında küçük bir yıldız olan Dünya'da her şey bize ne büyük görünüyor. Özellikle de mutsuzluklarımız, sanki Dünya üstümüze yıkılmış altında eziliyormuşuz gibi ... Kafasına bu ve bunun gibi düşünceler peydah olmuştu. Derken o kalabalığın arasından gelen genç adama takıldı gözü. Heyecanlandı, avuçları terledi, kalbi hızla atmaya başladı, ürpermişti. "Bana ne oluyor"diye düşündü. Genç adam etrafa soran gözlerle bakıyor, sanki bir şey arıyor gibiydi. Geldiği kalabalığın arasına karışıp gitti. Aslı kalbine götürdü elini hızlı atıyordu. Heyecanlandığının farkındaydı. Neyse geldi geçti diye düşündü. Ama genç adamı merak etmiyor değildi. Bir zaman sonra yine o tanıdık yüz Aslıya doğru geliyordu. Aslı, genç adam yaklaştıkça bayılacak gibi oluyordu. Ve yanından öylece geçti yazıhaneye girdi. Aslı arkasına dönüp baktı tam kapının önünde olduğunu fark etti. Kenara çekildi. Genç adam yazıhanedeki kıza bir şeyler sordu, cevabını aldıktan sonra tekrar kapıya yöneldi. Aslı ne yapacağını şaşırdı hemen arkasını döndü. İçinden bir ses tanışmasını söylüyordu ama Aslı'da öyle bir cesaret yoktu. Genç adam yine kalabalığa karıştığında, Aslı pişman oldu. Keşke konuşacak cesaretim olsaydı da konuşsaydım diye kendine kızdı. Hiç böyle hissetmemişti. Saatine baktı otobüsün gelmesine 5 dakika vardı. Biraz daha bekledi. Otobüs geldi. Muavine bavulunu verip otobüse girdi. Yerini kontrol etti. Hareket edene kadar bir daha dışarıda kalmak nefes almak istedi. Üzülüyordu, hiç böyle etkileneceğini düşünmemişti. İçinde fırtınalar koparken bir de ne görsün, genç adam yine geliyordu. Bu sefer elinde bilet muavine biletini gösteriyordu. Aslı şaşkın öylece dona kalmış vaziyette bekliyordu. Gen adam muavinden bilet onayı alınca bavulunu muavine teslim edip otobüse çıktı. Aslı şaşkınlığını atamadan anons geldi. "İstanbul- Ankara seferine çıkacak olan metro turizmin sayın yolcuları, aracımız hareket etmek üzeredir. Araçtaki yerlerinizi almanız önemli rica olunur." Aslı otobüse bindi 8 numaralı koltukta oturacaktı. Önündeki 4 numaralı koltukta genç adamın oturduğunu fark etti. İçinde "kadere bak" dedi. Çok heyecanlıydı, eli ayağı iyice karışmıştı. Bu sefer "konuşacağım" diye geçirdi içinden,hazır hissetmese de önünde sadece 6 saat vardı. Keşke dememek için konuşmalıydı. Ama nasıl ? Genç adam önünde oturuyordu işte. Adını deliler gibi merak ediyordu. Nerede oturuyor ne iş yapıyor her şeyi merak ediyordu. Bu merak ancak soru sorabilirse bitecekti. Bir şekilde konuşmalıydı. Yapmadı. Cesaret edemedi. Sözler ağzına geliyor ama oradan çıkamıyordu. Çok hoşlandığı belki de kaderi olabilecek bu adamı tanımak için adım atamıyordu. Saatler geçti, Bolu'ya varmışlardı. Mola verildi. Herkes indi otobüsten. Aslı genç adam nereye gitse oraya gidiyordu. Konuşmak için bir fırsat kollar gibiydi; ama olmuyordu. Cesaretini bir türlü toplayamıyordu. Enteresan bir şekilde genç adamın dikkatini çekmemişti bu durum. Tam fırsatını bulmuş konuşacaktı ki , yine olmadı. Mola bitmişti. Herkes otobüsteki yerlerini aldı. Aslı kendine kızarak uykuya daldı. Gözlerini açtığında Ankaradaydılar. Yolculuk buraya kadardı. Otobüsten indiler, bavullarını aldılar, ayrılma vaktiydi artık. Ya şimdi konuşup hayatı boyunca keşke demekten kurtulacaktı ya da yine cesaret edemeyip hayatı boyunca bir keşke taşıyacaktı. Tam "merhaba" diyecekken yine olmadı, çıkmadı ağzından. Bavulunu sürüye sürüye yürümeye başladı. Arkadan bir ses geldi "hanımefendi". Heyecanlandı "acaba" diyerek arkasını döndü. Baktı ki muavin sesleniyor. Montunuzu unuttunuz, buyrun diyerek muavinin eline tutuşturduğu montuyla kalakaldı. Onlar eremedi muradına biz de çıkamadık kerevetine. Aslı adamın adının Kerem olduğunu, Kerem de kendisinden bu denli hoşlanan kızın adının Aslı olduğunu hiçbir zaman öğrenemedi... Keşke keşmekeşliğine hoş geldin Aslı...

THE AND